Kenji en de Diepe Wortels van de Bamboe

Diep in de vallei, waar de wind zachtjes fluisterde door het bamboebos, stond Kenji in de kleine dojo. Vandaag oefende hij de ‘Stenen Stilte’. Dat was een heel belangrijke ninja-oefening. Je moest dan zo stil zijn als een rots, en je gedachten zo rustig maken als een gladde vijver. Kenji probeerde zo geconcentreerd te zijn dat je een vallende veer kon horen. Hij had zelfs een klein torentje gebouwd van platte kiezels, om te laten zien hoe stil en vast hij was vanbinnen. Zijn trouwe Daiki, de stegosaurus met schubben als zachte rotsen, lag naast hem op de tatami mat, net zo stil als Kenji. Daiki was een voelsprieten-ninja, hij voelde precies hoe Kenji zich voelde.

Kenji ademde in… en ademde uit. Zijn gedachten waren net kleine wolkjes die voorbijdreven. Hij voelde zich sterk en kalm. Bijna klaar met zijn oefening.

Plotseling klonk er een vrolijk gegil en een klein schaduwtje schoot de dojo in. Het was Kenji’s zusje, Suki! Ze danste een pyjama-ninja-dansje, haar armpjes zwaaiden en haar voetjes stampten. “Ninja, ninja, BOEM!” riep ze, en voordat Kenji iets kon zeggen, zwaaide haar armpje iets te ver en tikte het de toren van kiezels om. KLATSCH! De kiezels rolden over de grond.

Een donderwolk begon te rommelen in Kenji’s buik. Zijn hart begon sneller te kloppen. Suki keek met grote ogen naar de kiezels, en toen naar Kenji’s gezicht. Ze wist dat ze iets stouts had gedaan. Kenji wilde stampvoeten, of misschien wel een kleine ninja-gil geven. Maar toen voelde hij een zachte druk van Daiki’s neus tegen zijn arm. Daiki zei niets, maar Kenji wist wat hij bedoelde: rustig blijven, Kenji, rustig blijven.

Net op dat moment kwamen Mama Yuki en Papa Koru de dojo binnen. Ze hadden de kleine “BOEM!” gehoord. Papa Koru knielde naast Kenji neer en Mama Yuki glimlachte zachtjes naar Suki. “Wat is er aan de hand, kleine ninja?” vroeg Papa Koru. Kenji wees naar de omgevallen kiezels. “Suki!” zei hij, en zijn stem klonk nog een beetje als die donderwolk.

Mama Yuki legde een hand op Kenji’s schouder. “Soms, Kenji, voelt het alsof onze gedachten net wilde beekjes zijn, vol kabaal. Maar een echte ninja weet dat de sterkste beekjes, de rustigste bronnen hebben.” Papa Koru knikte. “Denk aan de bamboe, Kenji. Voordat een bamboeplant hoog de lucht in schiet, maakt hij diepe, diepe wortels. Die wortels zie je niet, maar ze houden hem stevig vast, zelfs in een storm.”

Kenji keek naar Daiki, die hem zachtjes aankeek. Diepe wortels. Stenen Stilte. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich voor te stellen dat hij zelf een bamboeplant was, en dat zijn voeten diep in de aarde zakten. Hij ademde in, en dacht aan de rustige, sterke wortels die hem kalm hielden. Hij ademde uit, en liet de donderwolk wegzweven.

Toen Kenji zijn ogen weer opende, was de donderwolk helemaal verdwenen. Hij voelde zich weer kalm en sterk. Hij keek naar Suki. Suki pakte voorzichtig een kiezel op en gaf hem aan Kenji. “Sorry,” fluisterde ze. Kenji glimlachte. Hij wist nu dat innerlijke rust en geduld net zo belangrijk waren als snelle bewegingen. Misschien zelfs belangrijker. Hij gaf Suki een zachte knuffel. En terwijl het licht zacht werd in de dojo, voelde Kenji zich veilig, geliefd, en klaar voor een diepe slaap, met zijn eigen bamboe-wortels stevig in de grond.