Kenji en de Wijsheid van Bamboe

Diep in een vallei, waar de wind zachtjes zong in de bamboe en de lucht rook naar houtrook en jasmijnthee, stond een bijzonder huis. Een ninja-huis, hoog op palen, met brede daken en een pad van steen dat naar een lage deur leidde. Binnen, op zachte tatami matten, woonde Kenji, een ninja van zes jaar oud. Kenji was een échte ninja, geboren in een familie vol ninja's. Zijn papa Koru was snel als de wind, en mama Yuki kon met stokjes iemand ontwapenen en wist alles van kruiden. Kenji trainde elke dag, sprong, rolde en probeerde geluidloos te zijn. Maar vandaag voelde hij zich een beetje onrustig. Hij had geoefend in de dojo, de speciale trainingsruimte met de houten vloer en de grote spiegels, maar het leek alsof de sprongen niet zo hoog gingen als hij wilde, en zijn rollen niet zo soepel waren als die van papa. Zijn hoofd voelde vol gedachten, een beetje stormachtig, zoals hij het zelf noemde. De kleine Suki, zijn zusje van vier, danste door de kamer en zong een ninja-liedje in haar pyjama, wat Kenji nog onrustiger maakte. Hij wilde zo graag alles meteen kunnen, net als een grote ninja. Hij zuchtte diep en zocht zijn grote, rustige vriend Daiki op, de stegosaurus met schubben als zachte rotsen. Daiki zei nooit iets, maar hij wist precies hoe Kenji zich voelde. Kenji kroop dicht tegen Daiki aan, en Daiki leunde zachtjes terug. Samen gingen ze op de veranda zitten, kijkend naar de zonsondergang die de bamboebossen oranje kleurde.

Net toen Kenji dacht dat zijn gedachten nooit stil zouden worden, kwam Opa Toru aanlopen, met Oma Lea naast hem, hun passen zo licht als veren. Opa Toru, die alles wist over planten, zag meteen dat Kenji's hoofd een beetje stormachtig was. Oma Lea, lief en zacht, gaf Kenji een knuffel. "Wat is er, mijn kleine ninja?" vroeg Opa Toru met een glimlach. Kenji zuchtte. "Ik wil zo snel groeien, Opa. Ik wil alles nu al kunnen, maar het lukt niet!" Opa Toru knikte wijs. "Ah, mijn jongen, dat doet me denken aan de bamboeplant. Wist je dat een bamboezaadje, als je het plant, de eerste vijf jaar bijna niets doet bovengronds? Je geeft water, je wacht, maar je ziet bijna geen groei. Het lijkt alsof er niets gebeurt." Kenji fronste zijn wenkbrauwen. "Echt niet, Opa?" "Nee," zei Opa Toru. "Maar in die tijd, onder de grond, groeit het zaadje heel hard. Het bouwt sterke, diepe wortels. Zo diep, dat je ze niet kunt zien. En pas na vijf jaar, als die wortels supersterk zijn, schiet de bamboe ineens de lucht in! Soms wel tientallen meters in een paar weken!" Oma Lea knikte. "Die bamboe leerde dat het tijd nodig had om van binnen sterk te worden, om zijn basis te bouwen, voordat hij naar de sterren kon reiken. Hetzelfde geldt voor een ninja, Kenji. Soms moet je eerst diep van binnen groeien, rustig zijn en luisteren naar je eigen hart, voordat je grote sprongen kunt maken." Kenji keek naar de bamboe in de verte. Hij dacht aan de diepe wortels, onzichtbaar maar zo belangrijk. Zijn stormachtige gedachten begonnen te kalmeren. Hij voelde Daiki's zachte schubben tegen zich aan en wist dat hij niet alles meteen hoefde te kunnen. Geduld was ook een superkracht, net als de onzichtbare groei van de bamboe. Hij glimlachte. "Net als de bamboe," fluisterde hij. "Eerst wortels maken." Opa Toru knipoogde. "Precies. En nu, mijn kleine bamboe, is het tijd voor diepe, rustige wortels van slaap." Kenji kroop in zijn futon, Daiki stevig tegen zich aan. De geur van jasmijnthee hing nog in de lucht, en hij wist dat hij, net als de bamboe, elke dag een beetje sterker zou worden, van binnenuit. En met die geruststellende gedachte viel Kenji vredig in slaap.