Walraven en de Staartsteen

Het begon met de steen. Niet zomaar een steen, maar een staartsteen. Het was een grote ronde kei waar Walraven mee oefende om zijn rug recht te houden.

De dokter-dino had gezegd: “Je rug is gevoelig. Je moet soms rusten zonder dat je staart wiebelt.”

Die middag gingen ze op pad, met z’n allen. Walraven, Dax, Lina, Spriet, Mina, Ravenna, mama en papa.

Iedereen had een kleedje om op te zitten. Maar Walraven kreeg… de steen.

“Wat?! Waarom mag hij op de steen?” riep Dax.

“Dat is NIET eerlijk,” zei Lina. “Wij moeten op de grond!”

Walraven, de stegosaurus met blauwe platen en grote vriendelijke ogen, voelde het meteen in zijn buik. Warm. Ongemakkelijk. Alsof hij net iets had afgepakt.

“Ik hoef niet hoor,” zei hij snel. “Ik kan ook gewoon op het mos.”

Maar mama schudde haar kop. “Jij hebt vandaag al twee keer pijn gehad. Jij krijgt even wat extra’s.”

Hij ging zitten op de steen. Het was fijn. Zijn rug werd rustiger. Zijn adem dieper.

Maar hij voelde de blikken van de anderen. Hij lachte niet mee. Hij wilde onzichtbaar zijn.

Toen ze bij de modderpoel aankwamen, riep Ravenna: “Walraven krijgt vast ook de grootste lepel!”

Walraven voelde zijn ogen prikken. “Ik vroeg niet om die steen,” zei hij zacht.

Mina keek hem aan. “Wil jij dat wij ook pijn in onze rug krijgen, zodat het eerlijk voelt?”

Walraven keek verbaasd. “Nee… natuurlijk niet.”

“Precies,” zei Mina. “Dus misschien is het gewoon oké dat jij iets krijgt wat jij nodig hebt. En wij iets anders. Op een ander moment.”

Later die middag viel Dax in de bramen. Zijn been bloedde een beetje.

Hij kreeg een pleister. En een knuffel van mama.

“Waarom krijgt híj… oh wacht,” begon Walraven. En toen moest hij lachen. Echt lachen.

Die avond vertelde hij aan papa: “Het voelde raar om iets te krijgen. Alsof ik het niet verdiende.”

Papa knikte. “Dat snap ik. Maar dingen krijgen omdat je ze nodig hebt, is geen cadeautje. Het is zorg.”

Walraven dacht na. Zorg. Niet speciaal. Gewoon… afgestemd. En dat voelde helemaal goed.