Walraven en de Zachte Kracht

Het was de tijd van het jaar waarin jonge stego’s hun eerste puntplaten kregen. Iedereen had het erover. Dax had er al vier. Lina had er drie, met streepjes. Spriet beweerde zelfs dat zijn schubben licht konden geven in het donker (wat niet waar was, maar niemand durfde het te controleren).

Walraven had… niks.

Zijn rugplaten waren nog zacht en rond. Soms probeerde hij ze te strekken, maar ze bleven gewoon... gladjes.

“Wanneer krijg jij nou je punten, Wally?” vroeg Dax.

“Of ben jij een struikensoeposaurus?” gniffelde Spriet.

Walraven lachte mee. Maar zijn lach voelde hol, alsof hij met een lege kokosnoot schudde. ’s Nachts duwde hij zacht tegen zijn schubben, in de hoop dat ze sneller zouden groeien.

Op een dag zaten ze bij de rotswand. De anderen deden een wedstrijd: wie de meeste kevers kon laten kriebelen op z’n rugpunt zonder te bewegen. Walraven deed niet mee.

Spriet zei: “Je hoort er pas echt bij als je schubben prikt.”

Walraven keek naar de grond. Hij voelde zich klein. Niet om zijn lijf — maar om zijn hart.

Die middag, toen hij verdrietig bij de beek zat, kwam Mina langs.

“Waarom ben jij hier alleen?” vroeg ze.

Walraven haalde zijn schouders op. “Ik ben niet scherp genoeg.”

Mina keek verbaasd. “Hoe bedoel je?”

“Mijn rug,” mompelde hij. “Die is nog... rond.”

Mina knikte langzaam. “Mijn vleugels zijn nog niet sterk. Dax zei dat ik dan geen echte ptero ben.”

Ze plukte een bloemblaadje en liet het op het water vallen. “Maar gisteren maakte jij een brug waar iedereen overheen durfde. En toen ik viel, kwam jij als enige naar me toe.”

Walraven keek op. “Ja… dat voelde gewoon goed.”

Mina glimlachte. “Ik wil liever iemand die zacht is van buiten en sterk vanbinnen, dan andersom.”

Die avond dacht Walraven lang na. Zijn schubben zouden wel komen. Of niet. Maar wie hij was — dát was er al.

De volgende dag liep hij naar de rotswand. De anderen deden weer hun keverwedstrijd.

Walraven zei niets. Hij ging bij Mina en Lina zitten, die een bladmuziekspel speelden.

Ze lachten. En hij lachte terug. Niet om erbij te horen. Maar omdat hij zichzelf weer voelde. En dat was het mooiste gevoel van allemaal, net als een warme knuffel voor het slapengaan.